dag 14 - Hiroshima, het Vredespark.

Vandaag zijn we vroeg opgestaan om naar Hiroshima te gaan. Het was drie uur reizen en we bleven maar een dagje in Hiroshima, dus vandaag moesten we wel alles zien. Na de trein hebben we alle bagage in het hotel gedumpt en we zijn naar het Vredespark gegaan.

Op 6 augustus 1945 om 8:15 ontplofte een atoombom boven Hiroshima, dat alles vernietigde in en om Hiroshima. 78.000 mensen kwamen in die seconde om. Niets stond meer overeind en er liepen mensen rond die meer weghadden van zombies dan mensen. Bijna al hun huid was verbrand, wat er nog van over was hing aan wat er nog van de mensen over was.

Gisteren was het 67 jaar geleden dat dit gebeurde, en er is een herdenking gehouden waarbij ze bloemenkransen neerlegden, net als in Nederland op 4 mei. Vandaag liggen de bloemen nog steeds voor de vredesvlam, het eerste wat je ziet als je het vredespark inloopt. Hieromheen staan nog meer vredesmonumenten, zoals het kindervredesmonument. Deze is opgericht na de dood van Sadako Sasaki, het meisje van de 1000 kraanvogels. Toen de bom viel, was ze 2. 10 jaar na deze explosie kreeg ze leukemie. Ze geloofde dat als ze 1000 kraanvogels zou vouwen, ze weer gezond zou worden. Veel mensen hebben het dankzij de klasgenoten van Sadako gehoord en zijn ook kraanvogels voor haar gaan vouwen en hebben ze naar haar opgestuurd. Helaas brachten de kraanvogels geen geluk en ze is overleden. Veel meer mensen hadden na-effecten van de explosie, net als Sadako. In totaal zijn er ongeveer 140.000 mensen omgekomen door deze bom. Dit monument is een beeld van een meisje met een kraanvogel, met een jongen en een meisje die voor de dromen staan. Om dit monument staan glazen kasten met gevouwen kraanvogels, deze zijn gevouwen voor de herdenking gisteren, door schoolkinderen.
Iets verderop hangt een grote bel. Elke dag komen er mensen die deze bel luiden en hiermee aangeven dat dit nooit meer mag gebeuren.

Door het park loopt een rivier en vanaf de ene kant van de rivier kun je een grote koepel zien aan de overkant. Deze koepel is het enige dat de explosie heeft overleefd, alhoewel het nu alleen nog maar een ruine is. Aan de overkant van de rivier kun je ook nog lopen, maar je kan niet in de ruine, aangezien dit te gevaarlijk is.

Verder is er nog een Herinneringshal. Je loopt eerst een stuk naar beneden, en aan je rechterkant is een muur met grote witte vierkanten, we wisten niet precies wat dit betekent, maar denken dat het is voor alle mensen die anoniem zijn gebleven maar wel zijn overleden. Dan kom je in een grote ronde kamer met om je een grote foto van hoe het er uit zag na de bom, het had iets weg van het Omniversum maar dan helemaal om je heen en alleen een foto. Een stuk verder was een kamer met foto's van de overledenen die wel bekend waren. Ook was er een kamer met een film en computers waarop je verhalen kon lezen van mensen die de explosie overleefd hadden en wat ze hadden gezien.

In het park is ook nog een groot museum met voorwerpen die zijn gevonden na de explosie. Zo is er bijvoorbeeld een driewieler gevonden van een jongetje die op het moment dat de explosie er was aan het fietsen was, en levend verbrand is. Ook is er veel schoolkleding gevonden van kinderen die op dat moment naar school liepen. Veel ouders hebben hun kind nooit meer gezien, alleen hun kleding is teruggevonden, en dat hebben ze nu gedoneerd aan dit museum. Ook zijn er foto's gemaakt na de bom, hoe de mensen eruit zagen, plekken op hun lichaam die verbrand waren, of de na-effecten, zoals ik net al vertelde over Sadako. Het was allemaal erg indrukwekkend. Uiteindelijk hebben we nog een boek gekocht met foto's van na de explosie op Hiroshima en Nagasaki.

s' Avonds hebben we in het hotel gegeten en daarna zijn we weer bij het park gaan kijken, omdat nu de koepel verlicht was. Toen zijn we weer terugggegaan naar het hotel.